พราวแสงรุ้ง

บันทึกผู้เขียน

    เด็กแต่ละฅนมีโลกของตัวเอง คิดฝันและมีความหวังแตกต่างกันออกไป เหมือนกระดาษสีขาว จะวาดเป็นรูปอะไรก็ได้ ระบายสีอะไรก็ได้ ความคิดและจิตใจที่บริสุทธิ์ของเด็กจะเสริมแต่งให้เป็นอย่างไรก็ได้ สนับสนุนให้เขาเป็นฅนดี หรือฅนเลว เป็นฅนเสียสละมีน้ำใจ หรือฝึกปรือให้เป็นฅน
คับแคบเห็นแก่ตัวได้ทั้งนั้น
    วันหนึ่งก่อนฤดูหนาว จึงเริ่มเขียน ‘พราวแสงรุ้ง’ โดยเขียนวันละบท เมื่อจบบทหนึ่งก็หยุดทบทวน ใช้เวลาที่เหลือศึกษาเด็ก ๆ พยายามทำตัวทำใจให้กลับเป็นเด็กเล็ก ๆ อีกครั้ง คิดอย่างเด็ก มองดูทุกสิ่งทุกอย่างด้วยสายตา
ของเด็ก

วาวแพร
พฤศจิกายน พ.ศ.2529