ความสุขของเด็กสมาธิสั้น

ตอนแรกที่เริ่มเขียนบันทึกเรื่องเด็กสมาธิสั้นผมคิดเพียงว่า อยากแบ่งปันเรื่องเด็กสมาธิสั้นมุมของผมในฐานะเป็นเด็กสมาธิสั้น ให้คนอื่นๆ ได้เข้าใจความคิดความรู้สึกของเรามากขึ้น ผมหวังว่าสิ่งที่ผมเขียนจะช่วยให้

สังคมและคนอื่นๆ ยอมรับเด็กสมาธิสั้นมากขึ้น เท่านั้นเองครับ

แต่ยิ่งเขียนไปเรื่อยๆ ผ่านไปหลายเดือนผมกลับคิดว่า ทุกครั้ง ทุกบทที่เขียนนั้น ทำให้ผมได้กลับมาทบทวนตัวเอง กลับมาย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา มองแบบคนนอกที่เห็นเหตุการณ์รอบด้าน เห็นหน้าเพื่อนที่กำลังรำคาญเวลาผมพูดหรือทำอะไรแปลกๆ ซึ่งตอนนั้นผมไม่เห็น ผมได้เห็นหน้าครูที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เวลาผมวุ่นวาย เห็นความพยายามของพ่อและแม่ ซึ่งตอนนั้นผมก็เห็นเหมือนกัน แต่ไม่รู้สึกอะไรมาก การบันทึกนั้นเองทำให้ผมเข้าใจคนรอบข้างมากขึ้นว่า ทุกคนต้องทนผมมันมาจริงๆ

ขณะเดียวกันผมก็ให้ใช้เวลานิ่งๆ ทบทวนว่า ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ สิ่งที่ทำอยู่นั้นมีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า หรือว่ามีอะไรที่เหมือนกับเหตุการณ์ในอดีตที่ผมเคยพลาดมาแล้วบ้าง ทำให้ผมพยายามจะแก้ไขตัวเองอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่อาจจะทำได้บ้างหรือทำไม่ได้บ้าง ตามสถานการณ์ขณะนั้นๆ

สุดท้าย ระหว่างเขียนบันทึกอยู่นี้ ผมกลับรู้จักตัวเองมากขึ้น เข้าใจตัวเองมากขึ้น ทำให้ผมได้เปิดมุมมองซึ่งมองตัวเองแบบที่ผมไม่เคยมอง ผมได้รู้ว่า เพราะผมเป็นเด็กสมาธิสั้น ทำให้ผมเข้าใจและพร้อมจะให้กำลังใจคนอื่น พร้อมที่จะทำให้คนอื่นรู้สึกดีขึ้น ผมได้รู้ว่าผมมองทุกคนในด้านดีตลอด ไม่มีใครไม่ดีสำหรับผม ได้รู้ว่าโตขึ้นผมอยากจะทำอะไร อยากจะเป็นอะไร

ผมไม่รู้ว่าคนอื่นที่เขียนบันทึกแล้วได้อะไร แต่ตัวผม ผมคิดว่าผมเขียนบันทึกเพื่อเข้าใจตัวเองมากยิ่งขึ้น และหวังว่าการบันทึกของผมและวิธีสมุดบันทึกจะเป็นประโยชน์แก่ผู้ใดอ่าน โดยเฉพาะในสังคมที่มีเด็กสมาธิสั้น

ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านครับ